O seksie osób z niepełnosprawnością intelektualną

Polecam nową książkę prof. Remigiusza Kijaka „CripSex. Ekspresje seksualne osób z niepełnosprawnością intelektualną”.

Ta książka to bomba naukowa. Z przynajmniej trzech powodów. 

Powód pierwszy jest oczywisty: podjęcie problematyki prawa do przyjemności seksualnej osób z niepełnosprawnością intelektualną. Tego prawa się im odmawia, patologizuje, zakazuje. Jak wspomniała prof. Płatek: traktuje się takie osoby jak dzieci, a zdaniem rzeczników normy – dzieci seksualności nie posiadają (co jest kłamstwem)

Powód drugi: wkład do rozwoju polskich badań queer. Prof. Kijak w swojej książce przytacza zdanie Joanny Mizielińskiej, że „w polskich realiach” perspektywa queer „nie ma zastosowania”.  Ksiazka prof. Kijaka dowodzi, że ma i to o niebo wieksze zastosowanie, niż na tzw. zachodzie, bo u nas mamy do przeorania znacznie trwardsze i znacznie głębsze warstwy normatywnego betonu to przeorania. Queer to walka z normatywną przemocą, która uniemożliwia niektórym ludziom być w pełni ludźmi i doświadczać pełni swojego społeczeństwa. Tak jest z osobami z niepełnosprawnością intelektualną.  Są one ofiarami normatywnej przemocy, dlatego muszą dojść do głosu, opowiedzieć o swoich pragnieniach, potrzebach i sposobach ich realizacji, zadaniem naukowczyń_ów jest wprowadzenie tego doświadczenia do akademickiego opowiadania o seksualnosci i przede wszystkim przygotowania zmiany społecznej i prawnej. Rewolucji. 

Powód trzeci to metodologia. Odrzucenie obiektywizujących, neopozytywistycznym roszczeń nauk humanistycznych, nauk o człowieku, zastosowanie narzędzi powiązanych z performatyką i rodzajem „literackiego reportażu zaangażowanego”, który od wielu lat uprawia prof. Ryzinski.